لباس‌های پیراهن کش نرم و آستین بلند معمولاً از پارچه بافتنی پنبه یا پنبه یا پلی‌استر ساخته می‌شوند که در داخل نرم و پرزرق‌وبرق است، سویشرت‌ها مدت‌هاست که ورزشکاران هنگام گرم کردن بدن، تماشای کناری یا خنک شدن بعد از ورزش توسط ورزشکاران می‌پوشند.
پوشیدن سویشرت مردانه دو رو توسط افراد غیر ورزشکار نیز در دهه 1960 آغاز شد و در واقع توسط طراحان به عنوان بخشی از مجموعه آنها در دهه 1980 پذیرفته شد.
در دهه 2000، سویشرت‌ها یکی از رایج‌ترین بخش‌های کمد لباس‌های روزمره یک فرد معمولی بودند و در پارچه‌ها و سبک‌های مختلفی عرضه می‌شدند.
کلمه گرمکن برای اولین بار در اواسط دهه 1920 برای توصیف پیراهن های ساده پیراهن کش، معمولاً خاکستری که ورزشکاران قبل و بعد از تمرین می پوشیدند، استفاده شد.
در طول دهه 1930 آبه و بیل فاینبلوم که صاحب شرکت بافندگی Knickerbocker بودند، تکنیکی را برای اعمال حروف بر روی ژاکت های بافتنی ابداع کردند.
آنها همچنین یک سویشرت کناری با کلاه و زیپ طراحی کردند که برای بازیکنان فوتبال در نظر گرفته شده بود تا در هنگام بیرون از بازی بپوشند. شرکت آنها در نهایت قهرمان شد، یکی از معروف ترین تولید کنندگان لباس های ورزشی آمریکایی.
سوئیشرت ها هنوز عمدتاً توسط ورزشکاران پوشیده می شد تا اینکه در دهه 1960، سویشرت هایی که نام کالج ها و دانشگاه ها را نشان می دادند در بین دانشجویان رایج شد.
گرایش به مد غیررسمی در طول دهه 1960 باعث شد که سویشرت ها از رختکن ها بیرون بیایند و به خیابان ها بیایند، زیرا جوانان به جای پیروی از قوانین رسمی لباس، برای راحتی لباس می پوشیدند.
با این حال، در دهه 1980 بود که سویشرت ها از لباس های معمولی به مد روز تبدیل شدند. در طول دهه 1980، مدهای تناسب اندام مانند دویدن و ایروبیک بسیار محبوب شدند.
ظاهر لایه ای نیز در دهه 1980 مد بود و سویشرت ها به خوبی روی تی شرت ها و شلوارهای جین یا ساق های اسپندکس قرار می گرفتند.
فیلم محبوب فلش‌دنس در سال 1983 حتی برای پیراهن‌های پاره‌شده مانند لباس‌هایی که ستاره فیلم، جنیفر بیلز می‌پوشید، شروع کرد. بسیاری از مردم مایل به پوشیدن هر گونه عرقچینی نبودند.
